Bir önceki Limp Bizkit albümünü bu siteye yazalı tam 7 yıl olmuş! (Ama kendisi çıkalı tam 10 yıl oldu!) O zamanlar da zor bir dönem geçiriyordum ve bana ihtiyacım olan tüm enerjiyi veriyordu ve şu anda da tam ihtiyacım olan anda yine Limp Bizkit burada; kafamda istediğim partiyi yaratmama yardımcı oluyor!
Biraz daha geriye saralım, evet ben Nu-Metal’in popüler olduğu döneme çocukluğu/ilk ergenliği denk gelmiş olan nesildenim ve bu yüzden Nu-Metal’i her zaman severim, asla da bundan gocunmam. Çünkü kötü olduğunu iddia edenler olsa bile 1-Benim gibi karman çorman bir insan için bu kadar türü bir araya getirmesiyle kusursuz bir genre. 2- Bazı şeyler o kadar kötüdür ki artık çok iyi olur!
Nu-Metal’in altın çağlarında üç seçeceğiniz vardı; Linkin Park, Limp Bizkit ve Korn. Ben tabii ki “Party Forevaaaa” kişiliğim sayesinde (ve biraz da Wes Borland’ı beğenmem neticesinde) her zaman Limp Bizkit’ciydim. Aradan geçen 20 yılda da gördüğünüz gibi ne bende ne de onlarda değişen bir şey yok.
Akranları Linkin Park ya da Deftones; “cool çocuklar” olma yoluna girerken, bu türü de olabildiğince geride bırakmak gibi bir strateji geliştirmişti. Fred Durst; Still Sucks’ın açılış parçası “Out of Style”da “Tarzımı asla değiştirmem, çünkü tarzım hala taze” diyor. Bu konuda haklı çünkü son zamanlarda Poppy, Nova Twins, Rina Sawayama ve hatta Doja Cat gibi son dönemin yükselişteki isimleri Nu-Metal etkilerine kucak açarken; rock ve hip-hop arasındaki çizgi tarihte bir kez daha inceliyor. Bizkit ise partilemekten Still Sucks‘ta da vazgeçmiyor.
Albüm hakkındaki düşüncelerim “şimdilik” biraz karışık çünkü albüm vaat edilenden “bayağı” bir kısa.
Still Sucks’ın ilk üç parçası, tam da sevdiğimiz Limp Bizkit tarzında; eğlenceli, öfkeli ve mosh-pit’e kesinlikle uygun.
Out Of Style; Wes Borland’ın sert riggleri ve DJ Lethal’ın 1999’dan gelen dokunuşuyla tam anlamyla mosh-pit için yapılmış bir parça. Albümün iki numaralı Dirty Rotten Bizkit ise benim için Still Sucks albümünün yıldızı. Albümün çıktığı günden beri loop’a aldığım bu şarkı; tüm LP parçaları içinde favorilerim arasına girdi bile. 2021 Lollapalooza’sında canlı dinlediğimde burun kıvırdığım Dad Vibes ise tam anlamıyla “catchy” kelimesini karşılıyor çünkü şimdi zihnimden atamıyorum!
Albümün benim için en şok edici detayı ise -beni takip edenlerin ne denli taptığımı bildikleri- INXS’in “Don’t Change” parçasını cover’lamaları. (George Michael’ın Faith’ine yaptıkları gibi.)
“Turn It Up, Bitch”te Durst; “Çöpten çıkan ilk ve son nu metal kralı olacağım” diye devam ediyor. İki kişinin soliste karşı nefretlerini konuştuğu “Love The Hate”te de süren “biz s*klemiyoruz” tavrı; onlara hala suçlu bir zevkmiş gibi davranan insanlara akıllıca bir cevap niteliği görüyor.
Albümün diğer sürprizleri olarak ise karamsar grunge tadıyla ‘Barnacle’ ve Amerikan sağlık sistemine milenyumdan bu yana yapılmış en doğrudan eleştirilerinden biri olan (ve belki biraz NIN esintileri taşıyan?) ‘Pill Popper’ sayılabilir. “İlaç endüstrisi tedaviler oluşturmaz. Müşteri yaratır”.
Yazının başında da dediğim gibi; 10 yıl sonra gelen albümün bu kadar kısa olması ve bize ayrılan bu kısacık sürenin ilk 3 şarkı haricinde geniş skalada deneylerle dolu olması canımı sıksa da neyse ki yeni parçaların devamının geleceğini açıkladılar. Wes Borland, bir kaç ay önce 30’a yakın şarkılarının hazır olduğunu söylemişti; nitekim geçtiğimiz günlerde “albüm kısa değil, ayrıca daha fazlası yolda” şeklinde bir açıklama yaptı.
Kim ne derse desin bunları sallamayan ve keep on’ rollin diyen Limp Bizkit’e hala bayılan kitledeyim. Still Sucks, ilk tadımda çok da sevilmeyen Results May Vary lezzeti verse de; sonraki lokmalarda karşı koyamayacağınız bir lezzete sahip. Yine de doymak imkansız; ana yemeği merakla bekliyoruz!
Bu da ilginizi çekebilir>>>
