Charli XCX’in yeni albümü BRAT, dün geceki makyajıyla sabaha kadar dışarıda olan, dağınık kötü kızlara bir armağan niteliğinde. Bu albümün müzikal olarak tarzınız olup olmaması asla önemli değil. Eğer içinizde bu vibe’ın onda birini bile taşıyorsanız, bu albüme bağlanmamanız imkansız.
Pek çok pop yıldızının kadın olmanın ne anlama geldiğine dair teorileri var, ancak Charli’nin vizyonunun en ilgi çekici olanlardan biri olduğunu düşünüyorum. ‘Brat’, çılgınca ileri geri hareketleriyle ‘iyi’ bir kadının kültürel beklentileriyle oynuyor. Bir yandan, sizi ‘Von Dutch’ veya sokakta catwalk için tasarlanmış bir marş olan ‘360’ gibi düpedüz parti şarkılarıyla cezbediyor (ve büyük ihtimalle 2024’ün en iyi iki pop şarkısı bunlar bana göre). Ancak daha sonra Charli, çok başarılı ancak tartışmalı Red Scare podcast’inin ortak sunuculuğunu yapan ‘Mean Girls’teki Dasha Nekrasova’ya yaptığı göndermelerle kendisinden nefret etmeye cesaret ediyor.
Pop yıldızlarının, “insan” olduklarını göstermek için her albümde birkaç ‘duygusal açıdan derin’ şarkı sözleri yazmaları yaygın bir klişedir. Ancak BRAT sadece içe dönük değil, tam bir kendine dair karakter çözümlemesi gibi hissettiriyor. Bazı parçalar Charli’nin en zor duygularına dalıyor; nesiller arası travmadan beden imgesi sorunlarına, Billboard listelerine olan takıntıya kadar… Kendini kulüplerde “arka planda” olarak tarif ediyor, çağdaşlarının onu gerçekten sevip sevmediğini yüksek sesle merak ediyor, biriyle ilk kez gerçek hayatta tanışma korkusunu ifade ediyor, “ticari başarıyı hak edip etmediğini” sorguluyor, yüz şeklini ne kadar çok analiz ettiğini üzüntüyle dile getiriyor. Hızını alamayıp diğer pop yıldızlarına olan kıskançlığının onu intihar düşüncelerine sürükleyebileceğini anlatıyor; ebeveynlerinin nesiller arası travmasının kendisine ulaşıp ulaşmadığı korkusunu yazıyor. Bombastik dans ritimleriyle birleştiğinde bile bu, Charli’nin şimdiye kadar yayınladığı en güvensiz, karanlık albüm aslında. Charli’nin tamamen ve kayıtsızca kendinden emin olduğu birkaç şarkı (ve evet yine “360” ve “Von dutch”diyeceğim, ki bu ikisi çok net favorim) kendisinin büyüklüğünü yeniden teyit etmekten ziyade, kendisini buna ikna etmeye çalışan denemeler gibi hissettirmeye başlıyor.
Tabii ki asla birazdan bahsedeceğim albümün büyüklüğü ile BRAT’i karşılaştırma hatasına düşmeyeceğim ama… (kocaman bir AMA eşliğinde) BRAT, tüm bu duygusal arka planı ve elektronika karışımıyla Charli’nin Ray of Light’ı olmaya aday. Çığır açan, elektronika aşılanmış Ray of Light; tartışmasız Madonna’nın kariyerinin en iyi çalışması, aynı zamanda popun iğnesini daha derin ve deneysel alanlara cesurca iten bir kayıttı. William Orbit’in oradaki prodüksiyonu, günümüzde A.G. Cook’un Brat’teki çalışmasını etkilemiş olabilir. Her iki albüm de o kadar kendine güvenen ve dalmış bir ruhani konsepti yansıtıyor ve her iki kayıt da annelik ve sanatçılık konusunda itirafçı görüşleri paylaşıyor. (bkz.I think about it all the time)
@damnastya b2b & 365 on repeatt @Charli XCX #brat #charlixcx ♬ 365 – Charli xcx
Albümün finali 365, harika bir şekilde görevini yerine getiriyor ve sizi bu eğlenceli filmin sonunda gayet havalı bir şekilde uğurluyor.
Tüm ritmin bu düşüncelerle buluşması tabii ki albümü kayıtsız şartsız seksi kılıyor. Charli XCX, bu albüm ile yıllardır olduğundan daha canlı hissediyor ve en önemlisi bize de öyle “hissettiriyor”. Pop’un sıkıcı, politik doğrucu, ritimsiz ve flop’lar denizi olduğu günümüzde; neyse ki BRAT ile Charli en sonunda gerçekten kulüpte olmaya hazır. Ve onun orada parlayacağını bu kez biliyoruz.
