Ne kadar sıkılmış olduğumun genel anlamda hiçbir önemi olmuyor çoğunlukla… Bu sefer de bir önemi olmadı, durup dururken aklıma bir görüntü geliverdi. (“Gelivermek” gibi bir kelime kullandığım için canım şu an daha da sıkkın,inanın.)
Dolapta duran, lise dönemimden kalma binlerce beyaz gömleğin gereksizliği aklıma geliyor. Evet illa ki klasik beyaz gömlek olmalı dolapta, ama bir iki tanesini de kurban etmekten zarar gelmez diye düşünüyorum. Şanslı gömlek, likralı Adil Işık marka olan. Daha önce kesip deri etek yaptığım siyah deri pantalonumun paçalarını da neyse ki saklamışım. Onlar da yardımcı oyuncu olacaklar.
Önce felaket kötü çizimimle nasıl bir şey istediğimi kabaca çiziyorum. Sonra sıra artık paçayı, uzunca bir şerit deri elde edecek şekilde kesmeye geliyor.
Bu görev de tamamlandıktan sonra gömleğin düğmeleri bir bir sökülüyor, ardından makas, düğmelerin elveda dediği yere hunharca sokularak kocaman bir delik açılıyor. Aynı işlemi diğer kısma yapmaya gerek yok zaten.
Bir kumaşı yırtmak,parçalamak,kesmek,bükmek,delmekten aldığım mutluluk hissini hiçbir şeyden alamadığımı fark ediyorum bu sırada.
Tanrım, o deri şeridi deliklerden geçirmek tam anlamıyla bir işkence. Ama sabır göstermek gerek.
Sonuç olarak belki çok efsane bir şey çıkmıyor ortaya ama, İspanyol paça jean pantolonla kombinlendiğinde sizi 70’ler groupie’si gibi hissettirecek basit ve kullanışlı bir parça çıkıyor ortaya.
Finalde kendimi kahraman gibi hissediyorum. Bir görev daha tamamlandı. Bir de beyaz gömleğin gücü iye bir şey sahiden var. Carolina Herrera yapınca “Timeless” falan oluyor da, ben yapınca mı olmayacak hem?
Tüm bu etkinlik boyunca da bana eşlik eden, normalde sevmediğim ama nedense bu “beyaz gömlek yırtmaca” etkinliğime güzel giden Incubus şarkısı “Are You In“e teşekkürler…
MÜŞRA DEMİR
