Burayı gerçek zamanlı bir günlük gibi kullanmayı seviyorum. Yazmak iyi geliyor, iyi hissettiriyor ve en azından kendimle “gerçekten” konuşabiliyorum.
Mahvettiğim demeyelim de “mahvetme yoluna girdiğim” çok fazla şey var. Ne yazık ki yumurta kapıya gelene kadar; o büyük risk/adrenalini hissedene kadar harekete geçememe gibi bir hastalığım var. Ama bu kez uçurumun kenarına ayağımın ucuyla gelmiş gibi değil de tek kolumla tutunuyor gibi hissediyorum.
2024’ün garip kaosundan dolayı kurduğum işi, kurduğum platformu, düzenimi ve hatta kendimi bile tutan ipi giderek incelttiğimi hissediyorum.
Yeniden toparlayamaz mıyım? Tabii ki toparlarım, çünkü ne kadar dibe inilirse o kadar şaşaalı bir dönüş yaşanabileceğine inanıyorum. Hala direksiyonu kırabilirim ve bu satırları yazdığım andan itibaren de kırdığıma emin olabilirsiniz. Sadece kendimle konuşmuyorum, sizinle de konuşuyorum şu anda aslında. Uzun süredir ertelediğiniz tüm “yola sokuşların” başlangıcı olsun bu satırları okuduğunuz gün.
Bu aralar bana tekrardan yaşam, istediklerimi yapma ve yaparken geri kalan hiçbir şeyi umursamama enerjisini It’s Always Sunny in Philadelphia veriyor. İşte her şeyden ama her şeyden beslenmenin güzel yanlarından biri de bu, neyin size güç vereceğini asla tahmin edemezsiniz.
Dizideki karakterlerimiz birer yürüyen felaket olsalar da anlık istekleri, tutkuları ve amaçları uğruna milletin hayatını mahvetseler bile bir şekilde kakalak gibi hayatta kalmaya ve istedikleri hayatı yaşamaya devam ediyorlar. Üstelik 16 sezondur hiç büyümeden! Neden -zaten öncesinde sahip olduğum- bu vizyonu yeniden hayatıma katmayayım ki?
2025’te her şeyi yoluna koymakla kalmayacak, bu yolda eğlenmeye devam edecek (çünkü ben anlık keyiflerin insanıyım) ve hayallerimi de gerçekleştireceğim. Siz de öyle!
Hadi 2025 board’umu da yerleştireyim bari, manifest olsun. Yeni günlük yazılarında görüşmek üzere!
25 Ocak 2025.
