Pek çok yazımda hayatta ikinci perdenin önemine değinmişimdir. Özellikle kendim için idol/kahraman olarak gördüğüm isimlerde çok sık yapıyorum bunu. Ama artık Dave Grohl‘un hayatındaki perde sayısı kaç, ben saymayı unuttum. Bu üzücü olsa da aynı zamanda hayattaki her zor durum için ilham verici olmaya devam ediyor.
Bir ultra mega Foo Fighters hayranı olarak geçtiğimiz yıl inanılmaz zordu – ve diğer fanlar için de öyle olduğuna eminim-. Taylor Hawkins‘in trajik ölümünün ardından grup, bundan sonra ne olacağı ve devam edip etmemeleri konusunda belirsizlik içindeydi. Dave Grohl ve ekibi daha önce binlerce kez yaptığı gibi, But Here We Are‘da yaralarını iyileştirmek için müziği kullanıyor.
Bu albümü bir noktada yorumlamak, eleştirmek, fikir beyan etmek saçma bile olabilir. Birisinin yasını nasıl tutacağıyla alakalı yorum yapmaya benziyor bu. Ama Foo bu, elimizde değil.
On parçanın üzerinde olan bu albüm, daha çok sevgili bir arkadaşını kaybetmenin yasını tutmak için bir araya gelen grup ve dinleyiciler arasında katartik bir dinleme deneyimi gibi hissettiriyor. “Rescued” kuşkusuz ki böyle bir albüm için mükemmel bir açılış.
Bir Foo hayranı olarak son 2-3 albümdür hem ruhum hem kulaklarım işkence çekiyor. Medicine At Midnight gibi vasat ötesi bir albümden sonra, yası bir kenara bırakıp objektif bir şekilde ele aldığımızda bile But Here We Are tam da özlediğimiz FF tadını bize veriyor.
Albümdeki favorilerimden “Hearing Voices”da Grohl, hayatta yol alırken rüzgar boyunca geçmişin hayaletlerini duymaktan bahsederken, sanki şarkıdaki ruhun yavaş yavaş kayıp gittiğini de hissediyorsunuz.
Bu kadar slow bir albümdeki en favori parçam tabii ki Nothing At All. Şimdiye kadar loop’ta 36625 kez döndürdüğüme emin olduğum şarkı, bana One By One dönemi Foo Fighters’ını hatırlatıyor.
Albümün yıldızlarından biri de; Grohl’un geçtiğimiz yıl kaybettiği annesine bir övgü niteliğinde olan “The Teacher”. Şarkı, ölümle gelen tüm kederi on dakikalık bir deneyimde özetliyor gibi geliyor. (Ayrıca klibi ve total vibe’ı, benim için yıllardır çeşitli kaynaklardan duyduğum Dave Grohl’un bir maji olduğu bilgisini de doğruluyor. :))
Daha önce de belirttiğim gibi son iki albümleri ben ve kitleler için bir eziyet niteliğinde olan Foo, maalesef ki çok üzücü bir sebepten de olsa uzun süredir ortaya koydukları en iyi şeyle karşımızda. Ben albümden genel tablo itibariyle fazlasıyla Echoes Silence Patience & Grace vibe’ı aldım. Bu parçalar o albümde hiçbir şekilde sırıtmazdı.
But Here We Are‘ı klasik bir Foo Fighters albümü olarak adlandırmak zor olsa da, grup kendi hayatta kalma hikayelerini kutlamak için tarihin arka sayfalarını tararken, kesinlikle daha sonra saygı kazanması gereken bir iş koyuyor ortaya. Bu tür bir darbe almak insanın canını yakabilir, ancak güçlülerin ayağa kalkması gerekir ve Foo Fighters da bunu en iyi şekilde kanıtlamaya kararlı.
