Ne yıldı ama! Koca bir kaos! İyiydi ya da kötüydü kısımlarına girmeyeceğim ama kesinlikle nasıl geçtiğini anlamadığım bu yıl; neyse ki her telden müzikle unutulmaz bir hal aldı. Hayatımızı bir film olarak düşünürsek; dersimizi aldığımız, her şeyi bıraktığımız ya da yeniden başlattığımız, sevindiğimiz, üzüldüğümüz, ortalığı birbirine kattığımız ya da sadece öylesine yatakta uzanırken kameranın zoom in bizi çektiği tüm o anların montajı için mutlaka uygun bir soundtrack bulunuyordu. Tabii ki 10 yıldır tüm bu listelerimde yaptığım gibi yine hem subjektif hem objektif yorumlarımı birbiriyle harmanlayarak oluşturdum bu listeyi. Hadi başlayalım!
Charli XCX – BRAT
İki kelime: Yılın albümü. Bunun objektif ya da subjektif olmakla bir alakası olduğunu düşünmüyorum. Yılı tanımlayan bir estetiğe, kelimeye imza attı. Siyasetten modaya her alanı ele geçirdi, iyi ki de geçirdi. Yıllardır sektörü ele geçiren mıy mıy kovboylardan sonra taze bir nefes gibi hissettirdi. Dans etmeyi ve eğlenmeyi sevenler bu kez kazandı. Kişisel olarak beni ne kadar mutlu ettiğini yazmaya kalksam, sığdıramam buraya. İyi ki bu albüm var!
- Bu da ilginizi çekebilir>>> Kendini Sevme Sanatı: Charli XCX – BRAT İncelemesi
Challengers OST
Bu da tamamen subjektif bir şekilde, benim için “yılın albümü”. Trent Reznor, Arka Sokaklar OST yapsa yine dinlerim o ayrı bir mesele ancak bu albüm çok ayrıydı benim için. Tüm yıl boyunca hayatıma arka plan müziği oldu. Tashi Duncan gibi gaza gelip motivasyonumu toplamamı sağladı. Acilen plak olarak da edinmem gerek.
Jack White – No Name
2014’te Lazaretto ile başlayan Jack White fanlığımın üstü, aradan geçen yıllarda temposu düşük deneysel albümler nedeniyle biraz tozla kaplanmıştı. Neyse ki tam 10 yıl sonra bu albümle tekrardan o aşkı içimde hissedebildim. Yalan yok, kopyala/yapıştır Lazaretto hissettiren anlar var ama bazen neler yapabildiğini hatırlatmak için en iyi yaptığın şeyden başlaman gerekir.
- Bu da ilginizi çekebilir>>> Eve Geri Dönüş: Jack White – No Name İncelemesi
Linkin Park – FROM ZERO
Solist hanım kızımız hakkındaki iddialar biraz canımızı başta sıksa da, Sezar’ın hakkı Sezar’a. Risk almamışlar, yeni bir şeyler yapacağız dememişler ve cayır cayır tam da özlediğimiz tarzda bir Linkin Park albümü yapmışlar. Çünkü zaten biliyorsunuz, “in the end it doesn’t even matter.”
Ariana Grande – Eternal Sunshine
Normalde dinleyicisi olmadığım halde beni bu albüm için çektiği kliplerle kitlemeyi başardı. İlk single’ın Vogue etkileşiminden, sonraki single’ların kliplerinde bizim neslin önemli isimlerini oynatmasıyla bir baktım ki albümdeki şarkılar beynimde sürekli dönüyor. Popüler kültüre bu denli hizmetinden ötürü teşekkür ediyorum.
Sabrina Carpenter: Short n’ Sweet
“Normalde dinleyicisi değilim” kategorisinden biri daha. Sabrina kişisinden zerre haz etmesem de, Espresso gibi gerçek bir hiti yine iyi ve hit bir albümle gerçek bir “era”ya dönüştürdü. Albüm için çıktığı turne de ekstra güzel görünüyordu, canlı izlemeyi çok isterim.
Kendrick Lamar – GNX
Yılın sonlarına doğru çıkmış olsa da, tüm yıla denk gelecek derecede döndürdüm bu albümü. Albümden TV Off’u döndürmeden duramıyor, Super Bowl’da hangi parçayı canlı seslendireceğini düşünüyorum. Kendrick Lamar ile aynı dönemde yaşadığımız için çok şanslıyız. Mustaaaaaaaaaaard!
Billie Eilish – Hit Me Hard and Soft
Billie Eilish’i zerre sevmiyorum ama söz konusu müzik ve başarı olduğunda objektifliği elden bırakırsam Multi’liği de bırakmış olurum. Benim gibi Eilish dinleyicisi olmayanların bile normalde oturup açmasa bile kafasında dönen şarkılara yer veren bir albüm oldu. Tebrikler diyoruz.
Fontaines D.C. – Romance
Normalde dinlemediğim ama Slack sayesinde keşfettiğim bir grup Fontaines D.C.
Bu yıl sık sık albüm kapaklarını her yerde görüyordum, e bir nedeni varmış. Albüm tam bir genre festivali. Shoegaze, grunge, soft rock, elektronik her türlü esintiyi bulabilirsiniz. Tabii her şeyden bir tutam koymak değil, hepsini iyi yapabilmek bir meziyet. Fontaines D.C. de bunu fazlasıyla başarıyor.
twenty one pilots – Clancy
Her şeyin yeniden 2014 gibi hissettirmeye başladığı 2024’te hayatımıza twenty one pilots’ın yeniden girmesi güzel hissettirdi. Albümden Overcompensate çok uzun süre kafamı meşgul etti.
SİZ KİMLERİ SEÇTİNİZ? (a.k.a. Değerli Slack Sakinlerinin 2024 Favorileri)
Başarı ve kitlesel etki olarak Brat ve Hit Me Hard and Soft. Ama Brat daha çok öne çıktı, bu sene Charli’nin senesiydi kesinlikle. Benim en beğendiklerim ise Billie – Hit Me Hard and Soft ve Fontaines D.C.- Romance oldu. – Roselene
Brat ve Quantum Baby. Brat her anlamda hayatımızı giyim tarzımızı etkiledi ve çoğu insanı neon fıstık yeşiline boyadı resmen, ‘connecting w nature didn’t work so lets reconnect with club‘ era’sının açılışı gibiydi, tabii ki bu akım sadece brat’le başlamadı ama güçlü bir temsilcisi olduğunu söylemek yanlış kaçmaz. Onun dışında bütün yaz Nasty dinledim Charli’yle Tinashe’nin eski albümlerini de döndürüp durdum. – Soren
Brat. Brat çünkü rave’i mainstream’e geri döndürdü. – aero frutiger
Brat ve Hit Me Hard and Soft kesinlikle. Charli sonunda kendini main stream hale getirdi, küçük hitlerden çıkıp kocaman hit bir album yaptı. Bu sene herkes onu konuştu… Ve Billie, kimin spotify wrapped’ine baksam (kendim de dahil) neredeyse hepsinde Billie vardi. Yeni albüm gercekten çok başarılıydı ve yılın albümlerinden biriydi. Her kesimden, her noktadan insana ulaştı ve kendini dinletti. – Hellia
“Brat. Yaz boyunca sadece tek düzenli dinlediğim albüm Brat oldu. Ve From Zero.” – Yağmur
Görkemli Kaybedenler Ne Dinledi?
“Hit Me Hard and Soft. Bunun dışında Leon Bridges’ın Leon albümü ve Linkin Park’ın From Zero‘sunu sık dinledim. Türkiye’den ise M Lisa’nın Mona Lisa albümü (bu kızı baya seviyorum bence çok başarılı) ve Paptircem’in Büyüklere Ninniler albümleri var.” – Kübra Elmalı
YILIN HAYAL KIRIKLIKLARI
Benim için bu tanımın içini dolduran, çok ama çok sevdiğim iki sanatçının iki albümü var. İlki Dua Lipa‘nın Radical Optimism‘i. Biliyorum seven çok fazla var. Biliyorum Dua Lipa seyahatlerle ve sold out konserlerle dolu harika bir yaşam sürüyor. Ama bunların hiçbiri bu albümün kötülüğünün aksini savunmaya yetmiyor. Eminim canlı performanslarda harika hissettiriyordur ama benim için bomboş bir albümdü. Zaten kendisi de bir süre sonra albümün promosyonunu bıraktı. Artık çok daha farklı bir genre denemesini isterim Dua’nın.
İkincisi ise canım Halsey‘den The Great Impersonator. If I Can’t Have Love, I Want Power gibi bir şaheserden sonra beklentim büyüktü. (Evet insanın ‘hayatımın albümü’ dediği şeylerden sonra böyle beklentileri olması normal.) Evet kendisi zor zamanlar da geçirdi maalesef, ama her kötü albüme “bu çok kişisel bir albüm” deyip savunamayız maalesef. Sadece albüm değil, albümün cosplay partisine dönüşen tanıtım serisi de beni bezdirdi. Koskoca albümden bir tek Lonely is The Muse favorim. En kısa zamanda Trent Reznor’ı yeniden yakalayıp stüdyoya kitlemesini diliyorum.
YILIN EN İYİ MÜZİK ANI: Gojira – Mea Culpa (Ah! Ça ira!)
Gojira’nın 2024 Paris Olimpiyatları açılış törenindeki epik performansları… Beynimde kira vermeden yaşıyor.
YILIN VİDEO KLİBİ: Charli xcx – 360
I’m everywhere, I’m so Julia.
Yılın Umut Vaat Edeni
The Dare’in debut albümü What’s Wrong With New York? , Indie Sleaze eğlencesinin tekrar hayatımıza geri döneceğinin sinyallerinden biriydi. Bu hızla devam etmesini diliyorum.
Yılın Konseri
Madonna’nın Copacabana plajındaki 1.6 milyon izleyicili bedava konseri. Öyle bir seviyede ki, şaşırtmaya ve konuşturmaya devam ediyor.
Yılın Konser Filmi: Olivia Rodrigo: GUTS World Tour
Netflix’te izleyebileceğiniz Olivia Rodrigo: GUTS World Tour hem göze hem kulağa hitap ediyor. Olivia’nın kataloğundaki hareketli şarkı sayısı daha fazla olsa eminim daha da keyifli olurdu ancak bu haliyle de seyir keyfi gayet yüksek.
