Chazz: Lemmy ile tanrı bir güreş maçına çıksa kazanan kim olur?
Chris Moore: Lemmy.
…(chazz’in manidar bakışı)…
Chris Moore: … tanrı mı?
Rex: Yanlış, mal herif, tuzak soru bu. Lemmy tanrıdır!
Yukarıda okuduğunuz diyalog, 1994 tarihli kült film Airheads’den. Bahsi geçen Lemmy Kilmister’ın da konuk olarak güzüktüğü film, Lemmy ve Motörhead efsanesinin büyüklüğü için sadece bir örnek.
1975’ten beri hayatımızda olan ve şüphesiz ki kendi janrını oluşturmuş olan Motörhead denilince akan sular duruyor. Şarkılarından canlı performanslarına, üzerinde o harika sembollerinin bulunduğu tişörtü giyince hissedilen duygudan; yıllardır bozmadıkları tavizsiz duruşlarına; Motörhead’i sevmek için çok neden var.
Asla yaşlanmayan Lemmy ve dadaşları, yine hızlarını konuşturup bu ay yeni bir Motörhead albümü çıkardılar. Şarkı şarkı incelemeye geçmeden önce; “kısa kes” diyecek olanlara gelsin:
-Albüm Motörhead sevenleri mutlu edecek mi?
+Evet.
-Albüm Ace Of Spades Motörhead’çilerini memnun edecek mi?
+”Yaaaaağğğğğğ Ace Of Spades diye bir albüm war shaneeeğğ” demeleri garanti olduğundan bu soruya cevap vermiyor, albüm kritiğine başlıyorum.
Mevzu bahsimiz olan albümün adı Aftershock. Adı kadar iddialı albüm, 2013’te hala iyi Rock N’ Roll dinlemek isteyenler için Black Sabbath’ın 13’üyle birlikte bir vaha niteliği taşıyor. Totalde 14 şarkı var ama şarkı süreleri kısa olduğundan yuvarlak hesapla bir 47 dakika sonra sona eriyor. Bu bir sorun değil tabii ki, hemen başa sarıp tekrar dinliyoruz:
1. Heartbreaker: Albüme zımba gibi bir başlangıç. Tam bir açılış parçası. Ne çok iddialı, ne de çok silik. Bu klasik Motörhead şarkısı diyebileceğimiz parça, misafirleri karşılamak için seçilmiş gibi.
2. Coup De Grace: Dakika bir gol bir, albümde ilk “işte bu, kesinlikle albümden favorim bu!” diyebileceğiniz parça. Tınısıyla, riff’leriyle beni kendisine hayran bıraktı.
3. Lost Woman Blues: Daha sonra gelecek bombalar için bir mola, sakin bir kıyı, ama çok güzel bir kıyı. Oldukça dingin. Bunu sözleriyle de destekliyor ve kendinizi çok geçmeden gözlerinizi kapatmış, hipnoz halinde buluyorsunuz. Phill Campbell’a, lakabıyla Wizzö’ya hayran olmamak elde değil.
4. End Of Time: Oldukça iyi olan bu parça, kısa sürede Motörhead klasikleri arasına girecektir.Enerjik ve o kirli,eski rock n’ roll havasını doya sıya içinize çekebileceğiniz bir parça.
5. Do You Believe: Biraz nostaljik hisler veren bir parça Do You Believe. Ama Lemmy’nin şarkı söyleyişini neden sevdiğimize dair bir örnek niteliğinde olmuş. Solo kısmının duvarlara tırmanma isteği yaratmasını saymıyorum tabii ki.
6. Death Machine: Albümün en karanlık parçası olan Death Machine, kesinlikle Motörhead’e yakışan bir şarkı. Riff’lerinin etkileyiciliği ise tartışılmaz.
7. Dust And Glass: Albümün belki de tek uzun yol şarkısı. Aslında opsiyonel olarak tüm Mötorhead şarkıları uzun yol şarkısı yapılabilir, ama Dust And Glass tam da o uzun yol şarkısı olma olayının hakkını veren bir parça.
8. Going To Mexico: Albümün hiperaktif çocuğu. Yorgun geçen günler,kötü müzik sendromları, Pazartesi sendromları ve geri kalan tüm sendromlar için birebir.
9. Silence When You Speak To Me: Daha ilk dinleyişte şarkı hakkında tek bir şey düşüneceksiniz: Man In The Box riff’leri değil mi bu? Ama tabii ki değil, albüm ilk çıktığından beri dinleyicilerin sürekli birbirlerine sorduğu soru, bir iki dinleyişten sonra Motörhead’in şahsına münhasırlığı düşünüldüğünde son buluyor.
10. Crying Shame: Saf Rock N’ Roll arayışındaki dinleyicinin beklentilerini karşılamakla kalmayıp, çıtayı daha da yükselten parça. Riff’lerinin ve solosunun yarattığı etki hala sürerken, şarkının en güzel kısmı olan finalinde neden hala Motörhead dinlediğinizi anlıyorsunuz.
11. Queen Of The Damned: Albümdeki şahsi favorim olan Queen Of The Damned, ayrıca albümün yıldızı. Albüm finale doğru yaklaşırken, daha bitmeden kendinize tekrar çalma sözü verdirecek kadar iyi bir parça.
12. Knife: Albümü dinleyenlerin ortak favorilerinden biri olan Knife, hem sözleri hem yarattığı atmosferle havalı bir Motörhead eseri.Queen Of The Damned gibi bir şarkıdan sonra gelerek, “bu albüm çok iyi” şeklindeki düşüncenizi sabit tutmanıza yarıyor.
13. Keep Your Powder Dry: 2013’te unutanlar için, gerçek rock n’ roll nasıl olurmuş; bunu hatırlatma görevini üstlenen bir parça Keep Your Power Dry.
14. Paralyzed: Albüm için kesinlikle gösterişli bir final. Böyle iyi bir albüme de böyle bir final yakışırdı. Mortal Kombat’çıların bileceği üzerine, sanki albüm “Finish Him” komutu almışçasına bitiyor,geri kalan 13 şarkının darbelerinden sonra.
Bu kadar çocuk birşeyleri yanlış yapıyor olamaz.
2013 model Motörhead albümü incelemesi de burada biter. Belki de çok kısa oldu ama zaten Motörhead kültürüne baktığımızda bir şeyleri çok uzatmamak, allayıp pullayıp ağdalı bir hale getirmemek; kurallardan biri değil mi?
Bu güzel albüm sonrası tek dileğimiz Lemmy’nin sağlık durumunun şüpheye yer bırakmayacak şekilde tamamen düzelmesi (ki son haberler kesinlikle iyi olduğu yönünde) ve Türkiye’ye de uğrayıp bizi canlı performanslarıyla kutsamaları. Zamanında İstanbul Konseri için sadece 15 bilet satmaları hezeyanını 2011’de gelip pek güzel bir konser vererek aştıklarına göre, tekrar gelmeleri olasılığı hala yüksek.
